[ad_1]
اولین رقص یک زن در سینما سپس از انقلاب در فیلمِ خوبِ جاده خاکی اتفاق افتاد. این بازیگرِ تکنیکالِ سینمای ایران در این سکانس رقص جذابی را اجرا میکند.
فیلم جاده خاکی اولین ساختهی پناه پناهی است که امسال، برای نخستینبار در قسمت دوهفته کارگردانان جشنواره کن به نمایش حقوق و از شانسهای جایزهی دوربین زرد این جشنواره نیز محسوب میشد. این فیلم که با استقبال غیرمنتظره منتقدان مواجه شده بود، در ادامه نمایشهای بینالمللی خود، در نهایت توانست جایزهی بهترین فیلم فستیوال لندن را از اون خود کند.
اولین رقص یک زن در سینما سپس از انقلاب
رقصی چنانم آرزوست
پانتهآ پناهیها (زاده ۱۳۵۶ – تهران) بازیگر تئاتر، سینما، تلویزیون و منشی منظره و انتخاب بازیگر اهل ایران است. وی در آلبوم در شعله با تو رقصان به دنبال صابر ابر با مهیار علیزاده همکاری داشتهاست.

قبل از دیدن رقص نگاهی به فیلم بیاندازیم. فیلم که سفری جادهای و خانوادگی را دستمایه قرار داده و با وجود ساختن فضای کمدی ابزورد در سطح ظاهری، در پوستههای زیرین خود عواطف غم و ناراحتی ناشی از داستان اصلیاش را دائما سرکوب میکند.
از این نظر، با فیلمی کمدی-تراژیک روباهرو هستیم که عناصر اصلیاش در خدمت چنین هدفی به کار گرفته شدهاند. نقد این فیلم را در نوشتار تحلیل و نقد فیلم جاده خاکی ؛ شعری ابزورد با تِمِ سرکوب بخوانید.
در ادامه میتوانید رقصیدن پانته آ پناهی ها را ببینید:
این رقصِ زیبا در شرایطی چهره میدهد که در فیلم موقعیتی تراژیک و ابزوردی اتفاق افتاده است. این کارگردان در فیلم فرمهای جدیدی را تست میکند. از فواصل و کوه و دریا کار میکشد. به ادیسهی کوبریک رفرنس میدهد و در یکی از سکانسهای آخرین، مادر در آسمان به دنبالِ پسرش میگردد.
رقصیدن پانته آ پناهی ها

در صورتی که پدر و پسرِ کوچک به فضا میروند. همانطور که گفته شد دیوار چهارم را میشکند و پسر کوچک با دید به دوربین آهنگِ شبزدهی جنابِ ابی را میخواند. در شکلگیری این فرمِ تجربی آهنگهای خانمها مرضیه و هایده و آقایان ابی و شبپره نقشِ جذابی را به وظیفه داشتند.
زیادتر بخوانید:
[ad_2]